Szydełkowe skarpety

Wspomnień czar

Wróćmy na chwilę do początków mojej przygody z szydełkiem... Może nie całkiem do samego startu, tylko trochę później... Kiedy już nauczyłam się kilku splotów, nie Mąż poprosił mnie o wyszydełkowanie skarpet! Miały za zadanie ogrzewać jego stopy podczas zimowych mrozów, które nieuchronnie się do nas zbliżają. 

"No dobra! Podejmę wyzwanie!" - zgodziłam się...

Może nie są idealne, ale robione z sercem i mimo, że nie noszone, to przywołują cudowne wspomnienia, a to chyba najważniejsze, prawda? 

Zaczęłam szydełkować

i okazało się, że nie jest to takie proste, jak mi się wydawało... Wykonanie skarpetek na rozmiar 44 okazało się nie lada wyzwaniem dla osoby dopiero raczkującej w tym temacie... Proces tworzenia dłużył mi się okrutnie! Dziergałam i dziergałam, co chwila mierząc, i sprawdzając, czy mogę już zakończyć zieloną część? Nadszedł upragniony koniec! Możemy zacząć kolejne części! Serio? Byłą tak samo nudna, jak poprzednia! Ufff! skończyłam! Wykonanie pięt szło już sprawniej ;) 

Jakby to powiedzieć... Nawet ściągacza nie potrafiłam wtedy zrobić ;) Chyba powinnam zrobić drugą parę i wtedy wrzucić zdjęcia dla porównania :)

Nie pamiętam,

ani sklepu, gdzie kupowałam włóczkę, ani z jakiej jest zrobiona... Być może jest to jakiś Drops, ale jaki? Wełniany! Tak! to doskonałe słowo :D Kupiłam ją w pierwszym sklepie internetowym w którym zaczynałam swoje zakupy... Dlaczego akurat ten? Bo był możliwy odbiór osobisty i dzielnie wysyłałam moją Mamę, po odbiór zamówień... Który to był sklep? Teraz już nie mam pojęcia ;)

To zdjęcie doskonale pokazuje, że skarpetki nie wyszły równo - to tylko dowód na to, że lewa stopa różni się nieznacznie od prawej (albo na odwrót?)...

Zabijcie mnie

ale kompletnie nie wiem, skąd miałam na nie wzór! Mogę tylko śmiało powiedzieć, że wtedy:

1) nie miałam nawet w myślach faktu, że kiedyś będę pokazywać Wam moje prace;

2) wówczas chciałam jak najszybciej o nich zapomnieć;

3) no cóż, tak naprawdę, to powinnam je schować gdzieś głęboko, ale:

Dlaczego zdecydowałam się Wam je pokazać?

Bo uwielbiam się śmiać! Dlaczego więc i Wam nie miałabym dostarczyć niedzielnej porcji śmiechu? Idzie piękna, polska, złota jesień - taką mam nadzieję, a kolory skarpet idealnie wpasowują się w tę porę roku... Ale teraz, w chwili obecnej, moja poprzeczka sięga znacznie wyżej, więc te hmmm ocieplacze mnie śmieszą :D Nie Męża chyba też! Zdradzę Wam nasz sekret: ANI RAZU ich nie założył!!! - pewnie boi się, że mógłby je podrzeć! :P A nie! Chyba jednak nie pasują! W każdym razie, już mnie nie poprosił o wykonanie następnych ;) No tu się z nim zgodzę, wyszły trochę niewymiarowo, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło! Szybko czas zleci i zaraz będziemy stroić domy, na przyjście Mikołaja, a wtedy nadadzą się idealnie, bo jakiś upominek na pewno się w nie zmieści :D Drugą przygarnę dla siebie, to może i mi coś schowa?

Za to na ścianie prezentują się całkiem nieźle - myślę, że mają szansę być zauważone 6 grudnia :D

Może skarpety nie są idealne,

ale czasem lubię spojrzeć wstecz, na swoje wcześniejsze prace... Widzę wtedy postęp, jaki wykonałam, przez miniony czas... A jeżeli i Wy chcecie zobaczyć, jaki progress popełniłam, to zachęcam, do obejrzenia szydełkowego poncha, chusty Virus, czy jesiennego kompletu Myszki Minnie. Warto też udostępnić ten post ku przestrodze dla innych! Polecam tytuł: "Jak zrobić Ukochanemu skarpety, aby grzecznie się uśmiechnął, cudnie podziękował i prezent schował przed całym światem?" :D